زن بدکاری می خواست پیش چشم شوهرش با مرد دیگری همبستر شود. به شوهر خود گفت که عزیزم من می روم بالای درخت گلابی و میوه می چینم. تو میوه ها را بگیر. همین که زن به بالای درخت رسید از آن بالا به شوهرش نگاه کرد و شروع کرد به گریستن. شوهر پرسید: چه شده؟ چرا گریه می کنی؟
زن گفت: ای خود فروش! ای مرد بدکار! این مرد لوطی کیست که بر تو افتاده است؟ و تو مانند زنان در زیر او خوابیده ای؟
شوهر گفت: مگر دیوانه شده ای یا سرگیجه داری؟ اینجا غیر من هیچکس نیست.
زن همچنان حرفش را تکرار می کرد و می گریست. مرد گفت: ای زن تو از بالای درخت پایین بیا که دچار سرگیجه شده ای و عقلت را از دست داده ای.
زن از درخت پایین آمد و شوهرش بالای درخت رفت. در این هنگام زن بلافاصله مرد فاسق را در آغوش کشید و با او به عشقبازی پرداخت.
شوهرش از بالای درخت فریاد زد: ای زن بدکاره! آن مرد کیست که تو را در آغوش گرفته و مانند میمون روی تو پریده است؟
زن گفت: اینجا غیر من هیچکس نیست، حتماً تو هم سر گیجه گرفته ای! حرف مفت می زنی. شوهر دوباره نگاه کرد و دید که زنش با مردی جمع شده. همچنان حرف هایش را تکرار می کرد و به زن پرخاش می کرد.
زن می گفت: این خیالبافی ها از این درخت گلابی است. من هم وقتی بالای درخت بودم مثل تو همه چیز را غیر واقعی می دیدم. زود از درخت پایین بیا تا ببینی که همه این خیالبافی ها از این درخت گلابی است.
*سخن مولوی: در هر طنزی دانش و نکته اخلاقی هست. باید طنز را با دقت گوش داد. در نظر کسانی که همه چیز را مسخره می کنند هر چیز جدی، هزل است و برعکس در نظر خردمندان همه هزل ها جدی است.
درخت گلابی، در این داستان رمز وجود مادی انسان است و عالم هوا و هوس و خودخواهی است. در بالای درخت گلابی فریب می خوری. از این درخت فرود بیا تا حقیقت را با چشم خود ببینی.
مثنوی معنوی
